ปล้น

[ปฺล้น] ก. ใช้กำลังลอบมาหักโหมแย่งชิงเอาโดยไม่รู้ตัว.

ปล้นทรัพย์ (กฎ) ก. ชื่อความผิดอาญาสถานหนึ่ง ซึ่งผู้ชิงทรัพย์ร่วม กระทำความผิดด้วยกันตั้งแต่ ๓ คนขึ้นไป เรียกว่า ความผิดฐาน ปล้นทรัพย์. ปล้นบ้านปล้นเมือง (สำ) ก. โกงกินทรัพย์สมบัติของชาติ. ปล้นสวาท (ปาก) ก. ข่มขืนกระทำชำเรา. ปล้นสะดม (โบ) ก. ปล้นโดยใช้วิธีรมยาให้เจ้าของทรัพย์หลับสนิท ไม่รู้สึกตัว.