ชรอ่ำ

[ชฺระ] (กลอน) ว. ชอ่ำ, มืดมัว, มืดครึ้ม, เช่น ชรอ่ำฟ้าใต้

แผ่นหงาย. (แช่งน้ำ), ฟ้าหล้าเข็ดขาม ชรอื้อชรอ่ำอับทิศ. (สมุทรโฆษ).