ชรอุ่ม

[ชฺระ] (กลอน) ว. ชอุ่ม, มืดคลุ้ม, มืดมัว, เช่น อากาศชร

อุ่มอับ ทิศบังด้วยธุลี. (สุมทรโฆษ).