หน่าย

ก. เบื่อ, จืดจาง, คลายจากความพัวพัน, คลายจากความรัก, มักใช้เข้าคู่กับคำ

เบื่อ เป็น เบื่อหน่าย. หน่ายหนี ก. จากไปเพราะเบื่อหรือทนไม่ไหวเป็นต้น. หน่ายแหนง [หฺน่ายแหฺนง] ก. ระอาเพราะหมางใจหรือแคลงใจเป็นต้น, แหนงหน่าย ก็ว่า.