มโน

น. ใจ. (ป.; ส. มนสฺ).

มโนกรรม น. การกระทำทางใจ, การคิด, ความคิด. (ป. มโนกมฺม). มโนคติ น. ความคิด. (ส.). มโนช น. ''เกิดแต่ใจ'' คือ ความรัก. (ส.). มโนชญ์ ว. เป็นที่พอใจ, งาม. (ส.). มโนทุจริต [มะโนทุดจะหฺริด] น. ความประพฤติชั่วทางใจ มี ๓ อย่าง ได้แก่ ความโลภอยากได้ของของผู้อื่น ๑ ความพยาบาท ๑ ความเห็น ผิดจากทำนองคลองธรรม ๑. มโนธรรม น. ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี, ความรู้สึกว่าอะไรควรทำอะไร ไม่ควรทำ. มโนนุกูล ว. ซึ่งเกื้อกูลใจ, ชูใจ. (ส.). มโนภาพ น. ความคิดเห็นเป็นภาพขึ้นในใจ. มโนภินิเวศ น. ความมั่นใจ, ความหนักแน่น. (ส.). มโนมัย ว. สำเร็จด้วยใจ, ใช้ประกอบกับ ม้า หมายความว่า ม้าที่ใช้ ขับขี่รวดเร็วได้ดังใจ. (กลอน) น. ม้า เช่น ครั้นถึงจึงสั่งข้าไท เร่งผูก มโนมัยที่เคยขี่. (บทละครสังข์ทอง). (ป., ส.). มโนรถ น. ความหวัง, ความประสงค์, ความใฝ่ฝัน. (ป., ส.). มโนรม, มโนรมย์ ว. เป็นที่ชอบใจ, งาม. (ส. มโนรม, มโนรมฺย; ป. มโนรม, มโนรมฺม). มโนศิลา น. ศิลาอ่อนที่ย่อยให้ละเอียดประสมเป็นสีทาสิ่งอื่นได้, อีกนัยหนึ่งว่าการหนูแดง, เรียกหินลายสีแดง ๆ เช่น รัตนผลึกเลื่อม มโนศิลาลาย. (ม. ร่ายยาว มหาพน). (ส. มนสฺ + ศิลา; ทมิฬ มโนจิไล). มโนสุจริต [มะโนสุดจะหฺริด] น. ความประพฤติชอบทางใจ มี ๓ อย่าง ได้แก่ ความไม่โลภอยากได้ของของผู้อื่น ๑ ความไม่พยาบาท ๑ ความเห็นถูกตามทำนองคลองธรรม ๑. มโนหระ [มะโนหะระ] ว. เป็นที่จับใจ, น่ารักใคร่, สวย, งาม. (ส.).