ภู

๑

น. ดิน, แผ่นดิน, โลก. (ป., ส.). ภูดล น. พื้นโลก, แผ่นดิน. (ส.). ภูธร น. พระราชา; ภูเขา. (ส.). ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.). ๒ น. เนินที่สูงขึ้นเป็นจอม, เขา. ภูเขา น. พื้นที่ที่มีระดับสูงขึ้นจากบริเวณรอบ ๆ ตั้งแต่ ๖๐๐ เมตรขึ้นไป. ภูเขาน้ำแข็ง น. ก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่แตกจากธารน้ำแข็งแถบขั้วโลก ล่องลอยไปในทะเล. ภูเขาไฟ น. ภูเขาที่เกิดขึ้นโดยการปะทุของหินหนืดร้อนแรงดันสูงใต้ เปลือกโลก. ภูผา น. เขาหิน.