ฟุ้ง

ก. ตลบไป เช่น หอมฟุ้ง กลิ่นฟุ้ง, ปลิวไป, กระจายไป, เช่น ฝุ่นฟุ้ง.

ว. มากเกินควร (ใช้แก่กริยาคุย) เช่น คุยฟุ้ง. ฟุ้งซ่าน ก. ไม่สงบ, พล่านไป, ส่ายไป, (ใช้แก่จิต). ฟุ้งเฟ้อ ว. คะนอง, ได้ใจ, เห่อเหิม; ใช้จ่ายเกินควรเกินฐานะ, ใช้จ่ายในสิ่งที่ไม่สมควร. ฟุ้งเฟื่อง ก. ขจรไป, แพร่หลาย, (ใช้แก่เกียรติคุณ), เฟื่องฟุ้ง ก็ว่า. ว. เชี่ยวชาญ, ชำนิชำนาญ, (ใช้แก่สติปัญญา), เฟื่องฟุ้ง ก็ว่า.