ฟัน

๑

ก. เอาของมีคมเช่นดาบฟาดลงไป, โดยปริยายหมายถึงอาการที่ คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เอาสันมือฟันอิฐ. ฟันคลื่น ก. แล่นเอาหัวเรือตัดคลื่นไป. ฟันดาบ น. การต่อสู้กันด้วยดาบ เช่น เขาเก่งในทางฟันดาบ. ฟันฝ่า ก. บุกตะลุยสิ่งที่ต้านทานเข้าไป, ผจญสิ่งที่ขัดขวาง. ๒ น. กระดูกเป็นซี่ ๆ อยู่ในปากสำหรับกัด ฉีกเคี้ยวอาหาร, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ฟันเลื่อย ฟันจักร. ฟันถาวร, ฟันแท้ น. ฟันชุดที่ ๒ ซึ่งขึ้นภายหลังฟันน้ำนม. ฟันน้ำนม น. ฟันชุดแรก. ฟันปลา น. เรียกสิ่งที่มีรูปอย่างฟันปลา, เรียกลักษณะที่สับหว่าง สลับเยื้องกันอย่างฟันปลาว่า สลับฟันปลา เช่น นั่งสลับฟันปลา ยืนสลับฟันปลา; ลายคดกริช รูปดังนี้ (รูปภาพ) เรียก ลายฟันปลา, ลายฟันเลื่อย ก็เรียก. ฟันฟาง น. ฟาง, ฟันที่เข้าใจว่าขึ้นแทนฟันแท้ที่หักไป, ฟัน เช่น ฟันฟางไม่ค่อยดี กินของเหนียวของแข็งไม่ได้. ฟันเฟือง น. ล้อหรือวงจักรที่มีซี่โดยรอบ. ฟันม้า น. ชื่อแร่ประกอบหินชนิดหนึ่ง มีหลายสี ส่วนมากมักมี สีขาวขุ่นคล้ายฟันม้า ชาวบ้านจึงเรียกกันว่า หินฟันม้า. (ดู เฟลด์สปาร์). ฟันเลื่อย น. ลายคดกริชอย่างลายฟันปลา. ฟันหนู น. ชื่อเครื่องหมาย ๒ ขีด รูปดังนี้ '' สำหรับเขียนบนสระ ? ให้เป็น สระ ? , มูสิกทันต์ ก็ว่า. ฟันหลอ น. ฟันที่มีช่องว่างระหว่างฟันซึ่งเกิดจากฟันหลุด กร่อน หรือหักจนถึงโคนฟัน เป็นต้น.