ฟัง

ก. ตั้งใจสดับ, คอยรับเสียงด้วยหู, ได้ยิน; เชื่อ, ทำตามถ้อยคำ เช่น

ให้ฟังคำสั่งผู้บังคับบัญชา. ฟังขึ้น ว. พอจะยึดถือได้ (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น เหตุผลฟังไม่ขึ้น. ฟังความข้างเดียว ก. เชื่อถือแต่ฝ่ายเดียวโดยไม่ฟังความอีกฝ่ายหนึ่ง. ฟังได้ ว. พอเชื่อถือได้ เช่น ที่พยานให้การมานั้นฟังได้, ไม่ขัดหู เช่น เพลงไพเราะพอฟังได้. ฟังไม่ได้ศัพท์ จับไปกระเดียด (สำ) ก. ฟังไม่ได้ความแจ่มชัด แล้วเอาไปพูดต่อ หรือทำผิด ๆ พลาด ๆ. ฟังหูไว้หู ก. รับฟังไว้แต่ไม่เชื่อทั้งหมด. ฟังออก ก. เข้าใจ, รู้เรื่อง.