พาลา

(กลอน) ว. อ่อน, เด็ก, รุ่น. (ส., ป.); ชั่วร้าย, เกเร, เกะกะ, เช่น

คนพาล. ก. หาเรื่องทำให้วุ่นวาย, หาเรื่องทำให้เดือดร้อน, เช่น พาลหาเรื่อง พาลหาเหตุ. น. คนชั่วร้าย, คนเกเร, เช่น คบคนพาล พาลพาไปหาผิด. (ป.). พาลกระแชง (ปาก) ก. พาลหาเรื่องทำให้วุ่นวาย. พาลรีพาลขวาง (สำ) ว. ชอบหาเรื่องทะเลาะวิวาท.