พร่ำ

[พฺร่ำ] ว. ร่ำไป, ซ้ำ ๆ ซาก ๆ, บ่อย ๆ, เช่น พร่ำบ่น พร่ำเพ้อรำพัน

พร่ำสาธยายมนตร์. พร่ำพลอด ก. พูดออดอ้อนออเซาะ. พร่ำเพรื่อ ว. เกินขอบเขต, บ่อย ๆ ไม่เป็นกิจจะลักษณะ, เช่น พูด พร่ำเพรื่อ, เพรื่อ ก็ว่า. พร่ำเพ้อ ก. รำพัน.