ปาก

น. ส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ อยู่ที่บริเวณใบหน้า มีลักษณะ

เป็นช่องสำหรับกินอาหารและใช้สำหรับเปล่งเสียงได้ด้วย; โดย ปริยายหมายถึงส่วนต่าง ๆ ที่อยู่ในบริเวณปาก เช่น ปากเปื่อย; ขอบ ช่องแห่งสิ่งต่าง ๆ เช่น ปากหม้อ ปากไห; ต้นทางสำหรับเข้าออก เช่น ปากช่อง ปากตรอก; กลีบดอกกล้วยไม้คล้ายรูปกรวยหรือหลอดที่อยู่ ตรงกลางเป็นที่อยู่ของเกสร, กระเป๋า ก็เรียก; ใช้เป็นลักษณนามของสิ่ง บางอย่างเช่นแหอวนหรือพยานบุคคล เช่น แหปากหนึ่ง อวน ๒ ปาก พยาน ๓ ปาก. ก. พูด เช่น ดีแต่ปาก. ปากกบ น. รอยมุมของสิ่งที่มีรูปสี่เหลี่ยมประกบกันเป็นรอยแบ่ง มุมฉากออกเป็น ๒ มุม เช่น รอยมุมสบง จีวร กรอบรูป กรอบหน้าต่าง. ปากกระจับ น. ชื่อพานขนาดเล็ก ปากเป็นรูปวงรีทำเป็นรูปกลีบบัวคลี่ ออกคล้ายฝักกระจับ. ปากกริว น. รอยปากไม้คล้ายปากกบ แต่มีรอยผ่ามุมฉากไม่ตลอด เหมือนปากกบ ผ่าแค่หมดลวดเท่านั้น. ปากกล้า ว. พูดไม่เกรงกลัวใคร. ปากกา ๑, ปากไก่ น. เครื่องสำหรับขีดเขียนชนิดหนึ่ง ประกอบ ด้วยตัวปากและด้าม ตัวปากมักทำด้วยโลหะ เช่น ปากกาคอแร้ง ปากกาเบอร์ ๕ ใช้เสียบที่ด้ามจุ้มหมึกหรือน้ำสีอื่นเขียน. ปากกา ๒ น. เครื่องสำหรับหนีบของใช้ ทำด้วยไม้หรือเหล็กก็มี. ปากกาลูกลื่น น. ปากกาที่ใช้ไส้บรรจุหมึกสำเร็จรูป ปลายไส้มักทำ ด้วยโลหะกลมเล็ก ๆ, ปากกาหมึกแห้ง ก็เรียก. ปากกาหมึกซึม น. ปากกาที่มีไส้สำหรับใส่น้ำหมึกหรือหลอด บรรจุหมึก น้ำหมึกจะค่อย ๆ ไหลซึมออกมาที่ปลายปากกาเอง โดยไม่ต้องจุ้ม. ปากกาหมึกแห้ง น. ปากกาลูกลื่น. ปากขม ว. อาการที่รู้สึกขมในปากเมื่อเวลาเป็นไข้. ปากแข็ง ว. พูดยืนยันหรือเถียงอย่างดื้อดันไม่ยอมจำนนข้อเท็จจริง. ปากคม ว. พูดจาเหน็บแนมด้วยคารมคมคาย. ปากคอ น. ปาก เช่น ปากคออยู่ไม่สุข. ปากคอเราะราย ว. ชอบพูดจาชวนหาเรื่องไม่เลือกหน้า, ปากเปราะ เราะราย ก็ว่า. ปากคัน ว. อาการที่ปากอยู่ไม่สุข ชอบพูด ชอบฟ้อง, ปากตำแย หรือ ปากบอน ก็ว่า. ปากคำ น. คำให้การ เช่น ให้ปากคำแก่เจ้าหน้าที่สอบปากคำจำเลย. ปากคีบ น. เครื่องคีบเป็นเหล็ก ๒ ขา ส่วนมากมีปลายแหลม สำหรับคีบสิ่งของ. ปากจะขาบ ดู ปากตะขาบ. ปากจัด ว. ชอบพูดจาหรือโต้เถียงด้วยถ้อยคำแข็งกร้าวไม่สุภาพ, ด่าเก่ง, ชอบพูดจาหยาบคาย. ปากจั่น น. ประตูน้ำอย่างโบราณที่ใช้ไม้ซุงขวาง. ปากจิ้งจก ๑ น. ชื่อคีมชนิดหนึ่ง ปากแหลมคล้ายปากจิ้งจก ใช้คีบ ของเล็ก ๆ ที่อยู่ในที่แคบ ๆ เรียกว่า คีมปากจิ้งจก. ปากจู๋ น. ปากที่ห่อยื่นออกมา. ปากฉลาม, ปากช้าง น. รูปบาดแผลหรือรอยผ้าขาดเป็นรูป สามเหลี่ยมแบะออกอย่างปากปลาฉลามหรือปากช้าง. ปากตลาด น. ถ้อยคำที่โจษหรือเล่าลือกัน เช่น ปากตลาดเขาว่า กันมาอย่างนี้. ว. ปากจัด. ปากต่อปาก ก. เล่าโดยการบอกต่อ ๆ กัน; เรียนโดยการบอกด้วย ปากเปล่า (มักใช้แก่ผู้ไม่รู้หนังสือ). ปากตะกร้อ น. เรียกมะม่วงบางชนิด เช่น มะม่วงพิมเสน มะม่วง น้ำดอกไม้ ที่แก่จัดจนหัวเหลืองอยู่บนต้นว่า มะม่วงปากตะกร้อ. ปากตะไกร ว. ปากจัด, ชอบพูดจาเหน็บแนม. ปากตะขาบ น. รูปเป็นง่ามอย่างเขี้ยวตะขาบ; ชื่อกบไสไม้มีคมเป็น ง่ามสำหรับไสไม้ให้เป็นลวดลาย, ปากจะขาบ ก็เรียก. ปากตำแย ว. อาการที่ปากอยู่ไม่สุข ชอบพูด ชอบฟ้อง, ปากคัน หรือ ปากบอน ก็ว่า. ปากแตร ๑ น. ชื่อกระโถนชนิดหนึ่ง ปากบานอย่างปากแตรหรือ ดอกลำโพง. ปากใต้ น. ปักษ์ใต้, ฝ่ายใต้. ปากนก น. ชื่อดาวฤกษ์บูรพาษาฒ; ชื่อหินสำหรับใช้นกสับให้เป็น ประกาย. ปากนกกระจอก น. เรียกปากที่เป็นแผลเปื่อยขาว ๆ เหลือง ๆ ที่ มุมปากว่า ปากนกกระจอก. ปากนกแก้ว น. ชื่อคีมชนิดหนึ่ง ปากมีลักษณะโค้งเข้าหากันคล้าย ปากนกแก้ว ใช้ถอนตะปู เรียกว่า คีมปากนกแก้ว. ปากน้ำ น. บริเวณที่แควไหลลงมาบรรจบลำน้ำใหญ่ เช่น ปากน้ำโพ หรือบริเวณที่ลำน้ำใหญ่ไหลลงสู่ทะเลหรือทะเลสาบ เช่น ปากน้ำเจ้า พระยา ปากน้ำบางปะกง, บางทีก็ใช้เรียกทางเข้าอ่าวจากมหาสมุทร หรือทะเลสู่ฝั่งด้วย. ปากบอน ว. อาการที่ปากอยู่ไม่สุข ชอบพูด ชอบฟ้อง, ปากคัน หรือ ปากตำแย ก็ว่า. ปากบาตร น. เรียกของที่ใส่ฝาบาตรถวายพระเวลาตักบาตรว่า ของปากบาตร. ปากเบา ก. พูดได้เร็ว (ใช้แก่เด็กที่สอนพูด); พูดโดยไม่ยั้งคิด. น. เรียกยุงที่กัดไม่ค่อยจะรู้สึกเจ็บว่า ยุงปากเบา. ปากแบะ น. ปากที่มีริมฝีปากล่างยื่นห้อยออกมามาก. ปากปราศรัยใจเชือดคอ (สำ) ก. พูดดีแต่ใจคิดร้าย. ปากปลา น. ส่วนหัวของสำเภาที่ว่างอยู่ ไม่ได้อุดกระดาน. ปากปลาร้า (สำ) ว. ชอบพูดคำหยาบ. ปากปลิง น. ขั้วผลไม้ติดต่อกับก้าน โดยมากเป็นขั้วทุเรียนที่หลุด จากกันได้, ปลิง ก็เรียก. ปากเป็ด ๑ น. ชื่อปี่ชนิดหนึ่ง มีปากแบนคล้ายปากเป็ด เรียกว่า ปี่ปากเป็ด. ปากเป็นชักยนต์ (สำ) ก. ว่ากล่าวสั่งสอนไม่รู้จักหยุด. ปากเปราะ ก. พูดจาทักทายเก่ง, พูดจาว่าคนง่าย ๆ; เห่าเก่ง (ใช้แก่สุนัข). ปากเปราะเราะราย ว. ชอบพูดจาชวนหาเรื่องไม่เลือกหน้า, ปากคอเราะราย ก็ว่า. ปากเปล่า ก. ว่าโดยไม่ดูตัวหนังสือ เช่น เทศน์ปากเปล่า, เรียกวิธีสอบ โดยใช้วาจาแทนการเขียนคำตอบว่า สอบปากเปล่า. ปากเปียก, ปากเปียกปากแฉะ น. เรียกการว่ากล่าวตักเตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ยังไม่ได้ผลตามที่มุ่งหมาย. ปากโป้ง ก. ชอบพูดเปิดเผยสิ่งที่ไม่สมควรออกมาโดยไม่คำนึงถึง ความผิดพลาดเสียหาย. ปากไปล่ น. ชื่อชามชนิดหนึ่ง ก้นเล็กปากบานอย่างรูปงอบหงาย. ปากพล่อย ก. พูดโดยไม่คำนึงว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่จริง. ปากม้า ว. ปากร้าย, ชอบพูดหยาบคาย. ปากมาก ว. ชอบพูดว่าคนอื่นซ้ำ ๆ ซาก ๆ, พูดมาก, (ในทางช่างว่า ช่างติ), พูดขยายเรื่องเล็กน้อยให้มากออกไป. ปากไม้ น. รอยบากหรือรอยเจาะที่ตัวไม้สำหรับเอาตัวไม้นั้น ประกบกัน. ปากไม่มีหูรูด ว. ที่พูดพล่าม พูดพล่อย หรือพูดโดยไม่ยั้งคิดเสียก่อน ว่าอะไรควรพูดหรือไม่ควรพูด. ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม (สำ) ว. ยังเป็นเด็ก. ปากร้าย ว. มักดุด่าว่าร้าย. ปากร้ายใจดี ก. พูดจาดุด่าแต่น้ำใจดี. ปากเรือ น. ดาดฟ้าเรือ. ปากลำโพง ว. ชอบโพนทะนาหรือเปิดเผยเรื่องราวต่าง ๆ ที่ตนรู้มา. ปากว่าตาขยิบ (สำ) ก. พูดอย่างหนึ่งแต่ทำอีกอย่างหนึ่ง. ว. ปาก กับใจไม่ตรงกัน. ปากว่ามือถึง (สำ) ก. พอพูดก็ทำเลย. ปากสว่าง ว. ชอบเปิดเผยเรื่องของผู้อื่น. ปากเสียง ก. โต้เถียง, ทะเลาะ, ในคำว่า เป็นปากเสียง มีปากเสียง. น. ผู้พูดหรือโต้เถียงแทน เช่น ผู้แทนราษฎรเป็นปากเสียงของ ประชาชน. ปากหนัก ว. ไม่ใคร่พูดขอร้องต่อใคร ๆ, ไม่ใคร่ทักทายใคร. ก. พูดได้ช้า (ใช้แก่เด็กที่สอนพูด). น. เรียกยุงที่กัดเจ็บมาก ว่า ยุงปากหนัก. ปากหมา ว. ชอบพูดจาว่าร้ายคนอื่น. ปากหมู น. ปากที่มีลักษณะยื่นบานเหมือนปากหมู. ปากหวาน ว. พูดจาไพเราะ (มักใช้ในทางที่ล่อใจหรือไม่จริงใจ); อาการที่รู้สึกหวานในปากเมื่อเวลาเป็นไข้. ปากหวานก้นเปรี้ยว (สำ) ก. พูดจาอ่อนหวานแต่ไม่จริงใจ. ปากหอยปากปู ว. ชอบนินทาเล็กนินทาน้อย; ไม่กล้าพูด, พูดไม่ขึ้นหรือพูดไม่มีใครสนใจฟัง (ใช้แก่ผู้น้อย). ปากเหยี่ยวปากกา น. ภัยอันตราย.