ปลุก

[ปฺลุก] ก. ทำให้ตื่นจากหลับ, ทำให้ได้สติรู้สึกตัว, กระตุ้นให้เกิด

แรงกำลัง ความขลัง และความกล้าแข็ง เป็นต้น. ปลุกใจ ก. เร้าใจให้กล้าหาญหรือกระตือรือร้น. ปลุกตัว ก. นั่งเข้าสมาธิแล้วบริกรรมคาถา เพื่อให้อยู่คงกระพันชาตรี. ปลุกปล้ำ ก. ปล้ำ, ปล้ำปลุก. ปลุกปั่น ก. ยุยงให้แตกแยกกัน. ปลุกผี ก. นั่งบริกรรมคาถาจนกระทั่งผีลุกขึ้นมาหรือปรากฏกาย เพื่อใช้ให้ไปทำประโยชน์ตามที่ตนปรารถนา หรือเพื่อลนเอาน้ำมัน จากคางผีตายทั้งกลม ที่เรียกกันว่า น้ำมันพราย สำหรับดีดให้หญิง หลงรัก; รื้อฟื้นเรื่องที่ยุติไปแล้วขึ้นมาใหม่ เช่น ปลุกผีคอมมิวนิสต์. ปลุกพระ ก. บริกรรมคาถาเสกพระเครื่องเพื่อให้เกิดความขลัง. ปลุกระดม ก. เร้าใจและยุยงให้ประชาชนลุกฮือขึ้น. ปลุกเสก ก. เสกให้ขลัง.