ประชา

น. หมู่คน เช่น ปวงประชา. (ส.; ป. ปชา).

ประชากร น. หมู่คน, หมู่พลเมือง (เกี่ยวกับจำนวน). ประชากรศาสตร์ น. การศึกษาทางสถิติเกี่ยวกับประชากรในแง่ อัตราการเกิด การตาย การย้ายถิ่น และการกระจาย เป็นต้น รวม ทั้งผลกระทบที่มีต่อสภาวะทางสังคมและเศรษฐกิจ. ประชาคม น. ชุมชน, กลุ่มชนซึ่งอยู่รวมกันและมีการติดต่อสัมพันธ์กัน. ประชาชน, ประชาราษฎร์ น. พลเมือง, สามัญชนทั่ว ๆ ไปที่ไม่ใช่ ข้าราชการ พ่อค้า หรือนักบวช ในความว่า ข้าราชการ พ่อค้า และ ประชาชน. ประชาชาติ น. ประเทศ, ประชาชนที่เป็นพลเมืองของประเทศ, ชาติ ก็ว่า. ประชาชี (ปาก) น. ประชาชน. ประชาทัณฑ์ น. การที่ฝูงชนกลุ้มรุมทำร้าย เป็นการลงโทษบุคคล ที่ตนเข้าใจหรือนึกว่ามีความผิด โดยไม่ดำเนินการตามกระบวนการ ยุติธรรม. ประชาธิปไตย [ปฺระชาทิปะไต, ปฺระชาทิบปะไต] น. ระบอบการ ปกครองที่ถือมติปวงชนเป็นใหญ่, การถือเสียงข้างมากเป็นใหญ่. (ส. ปฺรชา + ป. อธิปเตยฺย). ประชานาถ น. พระพรหม. (ส.). ประชาบดี น. เจ้าแห่งสรรพสัตว์. (ส. ปฺรชาปติ). ประชาบาล น. การศึกษาของท้องถิ่น มีราชการบริหารส่วนท้องถิ่น เป็นผู้ดำเนินการ, เรียกโรงเรียนประเภทนี้ว่า โรงเรียนประชาบาล; (เลิก) การปกครองพลเมืองในท้องถิ่น. ประชาพิจารณ์ น. การฟังความคิดเห็นของประชาชนส่วนใหญ่. (อ. public hearing). ประชาภิบาล น. ผู้ปกครองพลเมือง; การปกครองชาวเมือง. (ส.). ประชามติ น. มติของประชาชนส่วนใหญ่ในประเทศที่แสดงออก ในเรื่องใดเรื่องหนึ่งหรือที่ใดที่หนึ่ง. (อ. plebiscite); มติของประชาชน ที่รัฐให้สิทธิออกเสียงลงคะแนนรับรองร่างกฎหมายสำคัญที่ได้ผ่าน สภานิติบัญญัติแล้ว หรือให้ตัดสินในปัญหาสำคัญในการบริหาร ประเทศ. (อ. referendum). ประชาสงเคราะห์ น. การช่วยเหลือในด้านสวัสดิการ เช่นการ บรรเทาทุกข์ผู้ประสบสาธารณภัยที่รัฐให้แก่ประชาชนที่ ตกทุกข์ได้ยาก. ประชาสัมพันธ์ ก. ติดต่อสื่อสารเพื่อส่งเสริมความเข้าใจอันถูกต้อง ต่อกัน. น. เจ้าหน้าที่ผู้รับผิดชอบในการนี้.