ประ

๒

[ปฺระ] ก. ปะทะ เช่น ประหมัด, กระทบ, ระ, เช่น ผมประบ่า. ประคารม ก. ตีฝีปากกัน. ๓ [ปฺระ] ก. ทำให้เป็นจุด ๆ เช่น ประไข่ปลา, ทำให้เป็นจุด ๆ หรือ เม็ด ๆ ทั่วไปอย่างประแป้ง. ประแป้ง ก. แตะหน้าหรือตัวให้เป็นจุด ๆ ด้วยแป้งนวลผสมน้ำ. ประโปรย [-โปฺรย] ก. ทำน้ำให้กระจายเป็นเม็ดเล็ก ๆ เช่น ประโปรย น้ำจากพระสุหร่าย. ประพรม [-พฺรม] ก. ประโปรยด้วยสิ่งที่มีลักษณะเป็นน้ำ เช่น ประพรมน้ำมนต์ เอาน้ำอบประพรมอัฐิ. ประวิสรรชนีย์ [ปฺระวิสันชะนี] ก. ใส่เครื่องหมายวิสรรชนีย์. ๔ [ปฺระ] (ถิ่น-ปักษ์ใต้, มลายู) น. ลูกกระ. (ดู กระ ๒). ๕ [ปฺระ] ดู กระ ๓.