ปร\-

[ปะระ-, ปอระ-] ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์

ปรโลก. (ป.). ปรนัย [ปะระ-, ปอระ-] ว. วัตถุวิสัย; เรียกการสอบแบบที่ผู้สอบ มักไม่มีโอกาสแสดงความคิดเห็นส่วนตัว เป็นคำถามที่ต้องการ คำตอบตายตัว ว่า การสอบแบบปรนัย, คู่กับ อัตนัย. ปร-ปักษ์ [ปอระ-] น. ข้าศึก, ศัตรู, ฝ่ายตรงข้าม. ปรโลก [ปะระ-, ปอระ-] น. โลกหน้า. ปรวาที [ปะระ-] น. ผู้กล่าวถ้อยคำฝ่ายตอบหรือฝ่ายค้าน, คู่กับ สกวาที. ปรหิตะ [ปะระหิตะ, ปอระหิตะ] น. ประโยชน์ผู้อื่น, มักใช้ควบกับ ประโยชน์ เป็น ปรหิตประโยชน์ ว่า ประโยชน์เกื้อกูลแก่ผู้อื่น. (ป. ปรหิต).