ทะลึ่ง

ก. ถีบตัวพรวดขึ้นมา เช่น ทะลึ่งขึ้นจากน้ำ, เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว

ผิดหูผิดตา เช่น ต้นไม้ทะลึ่งขึ้น; แสดงกิริยาหรือวาจาอันไม่สมควร ในเรื่องที่มิใช่ธุระของตัวหรือในเวลาที่เขาไม่ต้องการ, แสดงกิริยา หรือวาจาอาจเอื้อม ไม่รู้จักที่ต่ำสูง. ทะลึ่งตึงตัง ก. มีกิริยามารยาทไม่เรียบร้อย ส่งเสียงเอะอะ. ทะลึ่งทะลั่ง ว. พรวดพราด.