ถนัด

[ถะหฺนัด] ก. สันทัด, ชำนาญ, เช่น ถนัดแต่งกลอน. ว. สะดวก เช่น

เดินไม่ถนัด; ชัด, แม่ยำ, เช่น เห็นไม่ถนัด; เช่น, ราวกับ, เช่น ถนัด ดั่งภูผาหลวง ทุ่มแท้. (ตะเลงพ่าย), สนัด ก็ว่า. ถนัดขวา ว. ที่ทำได้คล่องแคล่วด้วยมือขวา. ถนัดใจ ว. สะดวกใจ, สะใจ; เต็มที่ เช่น โดนเข้าถนัดใจ, สนัดใจ ก็ว่า. ถนัดซ้าย ว. ที่ทำได้คล่องแคล่วด้วยมือซ้าย. ถนัดถนี่ (ปาก) ว. ถนัดชัดเจน เช่น เห็นถนัดถนี่. ถนัดปาก ว. สะดวกปาก, โดยไม่กระดากปาก, (ใช้แก่กริยาพูด). ถนัดมือ ว. พอเหมาะมือ.