ชิวหา

น. ลิ้น. (ป.; ส. ชิหฺวา).

ชิวหาสดมภ์ น. ชื่อโรคลม ตามตำราแพทย์แผนโบราณว่า ทำให้มีอาการลิ้นกระด้างคางแข็ง. ชิวหินทรีย์ น. ลิ้นซึ่งเป็นใหญ่ในการลิ้มรส. (ป. ชิวฺหา + อินฺทฺริย).