ชระงม

[ชฺระ] (กลอน) น. ป่ากว้าง, ป่าใหญ่. ว. เปลี่ยวเปล่า,

เงียบสงัด, เช่น อยู่ชระงมนั้น. (ม. คำหลวง มหาราช).