ชม

๑

ก. สรรเสริญ, ยกย่อง; ดู (ใช้ในที่สุภาพ) เช่น เชิญชมของ ในร้าน, ดูเพื่อให้เกิดความเพลิดเพลินใจหรือชื่นใจ เช่น ชมสวน ชมนกชมไม้. ชมชัว ก. ชื่นชม, รื่นรมย์, เช่น สองฟากน้ำพลชมชัว. (สมุทรโฆษ), ชัวชม ก็ว่า. ชมชาญ ก. เหิม, รื่นเริง, เช่น เสียงโห่เอาชัยชมชาญ. (สมุทรโฆษ). ชมเชย ก. ยกย่อง, สรรเสริญ; แสดงกิริยาเสน่หา. ชมไช (กลอน) ก. ชื่นชมยินดี, รื่นเริง, เช่น พนคณนกหคชมไช. (ม. คำหลวง มหาพน). ชมเปาะ ก. ชมไม่ขาดปาก, ชมด้วยความจริงใจ. ๒ น. ชื่อเพลงไทยจำพวกหนึ่ง มีชื่อขึ้นต้นด้วยคำว่า ชม เช่น ชมดง ชมตลาด.