ค่อน

๑

ก. ติ, ว่าให้สะเทือนใจ. ค่อนขอด ก. ค่อนว่า, พูดแคะไค้ในเรื่องที่ไม่ดี, พูดให้เขาอายหรือเจ็บใจ, ยกความชั่วขึ้นมาว่าให้เจ็บใจ, ขอดค่อน ก็ว่า. ค่อนแคะ ก. ค้นหาเอาสิ่งที่ไม่ดีขึ้นมากล่าวติเตียน. ๒ ว. มากกว่าครึ่ง, เกือบเต็ม, เช่น ข้าวค่อนหม้อ นั่งคอยมาค่อนวัน. ค่อนข้าง ว. หนักหรือกระเดียดไปทางใดทางหนึ่ง เช่น ค่อนข้างดี. ๓ ก. ตัด, ทอน, เช่น บั่นเรือขาดเปนท่อน ค่อนพวนขาดเปนทุ่น. (ตะเลงพ่าย); ตี, ทุบ, ข้อน ก็ใช้.