โหย

[โหยฺ] ก. อ่อนกำลัง, อ่อนใจ; ครวญถึง, ร่ำร้อง; มักใช้ประกอบคำอื่น ๆ

เช่น โหยหา โหยหิว โหยหวน โหยไห้. โหยหวน ว. ลักษณะของเสียงที่คร่ำครวญด้วยความเสียใจหรือเจ็บปวด เป็นต้น ทำให้รู้สึกวังเวงใจ. โหยหา ก. คร่ำครวญถึงบุคคลผู้เป็นที่รักซึ่งพลัดพรากจากไปเป็นต้น. โหยหิว ก. รู้สึกอ่อนเพลียเพราะมีความหิวมาก. โหยไห้ ก. ร้องไห้คร่ำครวญถึง.