แผละ

๑

[แผฺละ] ว. เสียงดังเช่นนั้น; แสดงอาการอ่อนกำลัง เช่น ล้มแผละ. ๒ น. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง, แพละ ก็ว่า.