แคล้ว

[แคฺล้ว] ก. รอดไป, พ้นไป, มักใช้ในความปฏิเสธ เช่น เป็นเนื้อคู่กัน

แล้วไม่แคล้วกัน ไม่แคล้วไม้เรียว. แคล้วคลาด ก. รอดไป, พ้นไป, คลาดแคล้ว ก็ว่า.