แก่

๑

ว. มีอายุมาก เช่น แก่ไปทุกวัน ไม้แก่ เด็กคนนี้แก่กว่าเด็กคนนั้น, อยู่ในวัยชรา เช่น คนแก่ หญิงแก่, จัด เช่น เหลืองแก่ แก่เปรี้ยว แก่หวาน; โดยปริยายหมายความว่า จัดเจน หนัก หรือยิ่งไปในทางนั้น เช่น แก่สังคม แก่วิชา แก่เหล้า แก่เล่น แก่ไฟ. แก่กล้า ก. เข้มแข็ง, ยวดยิ่ง, เช่น ศรัทธาแก่กล้า. แก่ดีกรี (ปาก) ว. ดื่มสุราหรือเมรัยมาก. แก่แดด ว. ทำเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ (มักใช้แก่เด็ก). แก่ตัว ว. ย่างเข้าวัยแก่. แก่บ้าน (ถิ่น-พายัพ) น. ผู้ใหญ่บ้าน, นายบ้าน. แก่ไฟ ว. ใช้ไฟแรงเกินไป (มักใช้แก่การหุงหรือ ต้มที่ใช้ไฟแรงจนเกือบไหม้). แก่แรด ว. จัดจ้านเกินอายุ, แก่เกินอายุ, แก่มาก. แก่วัด ว. อยู่วัดนาน, มีท่าทีหรือความคิดเห็นแบบคนที่ได้รับ การอบรมจากวัดหรืออยู่วัดนาน; รู้มาก. ๒ บ. ใช้นำหน้านามฝ่ายรับ เช่น ให้เงินแก่เด็ก. ๓ (ถิ่น-อีสาน) ก. ลาก เช่น แก่เกวียน.