เพชร

[เพ็ด, เพ็ดชะ] น. ชื่อแก้วที่แข็งที่สุดและมีน้ำแวววาวมากกว่าพลอย

อื่น ๆ ใช้ทำเครื่องประดับหรือใช้ประโยชน์ในทางอุตสาหกรรม; โดยปริยายหมายความว่า แข็งที่สุด เช่น เหล็กเพชร ใจเพชร. (ส. วชฺร; ป. วชิร). เพชรซีก [เพ็ด] น. เพชรที่เจียระไนแล้วไม่แพรวพราวงามเท่า เพชรลูก มักได้จากส่วนที่ตัดออกในการตัดแต่งเจียระไนเพชรลูก. เพชรดา [เพ็ดชะดา] น. ความแข็ง, ความอยู่ยงคงกระพัน. เพชรตัดเพชร (สำ) น. คนเก่งต่อเก่งมาสู้กัน. เพชรตาแมว น. ไพฑูรย์. เพชรน้ำค้าง น. แก้วสีขาว. เพชรน้ำหนึ่ง, เพชรน้ำเอก (สำ) ว. ดีเป็นพิเศษยอดเยี่ยม. เพชรนิลจินดา [เพ็ดนิน] น. เครื่องเพชรพลอย. เพชรปาณี [เพ็ดชะ] น. พระอินทร์. (ส.). เพชรร่วง น. เพชรเม็ดเล็ก ๆ ที่เจียระไนแล้ว แต่ยังไม่ได้ทำเป็น เครื่องประดับหรือเครื่องใช้. เพชรร้าว (สำ) ว. ที่ไม่บริสุทธิ์, ที่มีตำหนิ. เพชรฤกษ์ [เพ็ดชะ] น. ยามแข็งแรง. เพชรลูก น. เพชรที่เจียระไนให้มีเหลี่ยมมุมลักษณะต่าง ๆ เช่น เหลี่ยมเกสร เหลี่ยมกุหลาบ. เพชรายุธ [เพ็ดชะรายุด] น. อาวุธเพชรของพระอินทร์, ชื่อหนึ่งของ พระอินทร์. (ส. วชฺร + อาวุธ).