เครง

[เคฺรง, -คฺรา] ว. อึกทึก, กึกก้อง, เช่น หนึ่งกล้วยออกเครือเครงครา

กลางลำมายา. (อภิไธยโพธิบาทว์). เครงครื้น ว. เสียงดังครึกครื้น, ครื้นเครง ก็ว่า. เครงเครียว (กลอน) ว. ครื้นเครง, เกรียวกราว, เช่น หฤทัยเครงเครียว. (จารึกวัดโพธิ์).