อิด

(ถิ่นอีสาน, พายัพ) ก. โรยแรง, อ่อนกำลัง, อ่อนแรง.

อิดโรย ก. อ่อนเพลีย, ละเหี่ย. อิดหนาระอาใจ ก. เบื่อหน่าย, เอือมระอา. อิดออด, อิด ๆ ออด ๆ ก. แสดงอาการไม่เต็มใจ. อิดเอื้อน, อิด ๆ เอื้อน ๆ ก. ไม่กล้าที่จะพูด, กล่าวไม่เต็มปาก; แสดงอาการไม่สู้เต็มใจ, กระอิดกระเอื้อน ก็ว่า.