อาจริย

[จะริยะ] (แบบ) น. อาจารย์. (ป., ส. อาจารฺย).

อาจริยวัตร น. กิจที่ควรประพฤติต่ออาจารย์. (ป. อาจริยวตฺต). อาจริยวาท น. ลัทธิที่ถือตามคติที่อาจารย์ได้สั่งสอนสืบ ๆ กันมา, มหายาน หรือ อุตรนิกาย ก็ว่า.