อันต

๑

[อันตะ] น. เขต, แดน; ปลายทาง, ที่จบ, อวสาน, ที่สุด; ความตาย, ความเสื่อมสิ้น. (ป., ส.). อันตกะ [อันตะกะ] น. ''ผู้ทำที่สุด'' หมายถึง ความตาย คือ พระยม. (ป., ส.). อันตกาล น. เวลาตาย. (ส.). อันตกิริยา น. ''การกระทำซึ่งที่สุด'' หมายถึง ตาย เช่น เขากระทำ ซึ่งอันตกิริยา. (ป.). อันตคู น. ผู้ถึงที่สุด, ผู้ชำนะความทุกข์. (ป.). อันตชาติ น. คนต่ำช้า, คนไม่มีตระกูล. (ส.). ๒ [อันตะ] น. ลำไส้ใหญ่, ราชาศัพท์ว่า พระอันตะ. (ป.; ส. อนฺตฺร). อันตคุณ น. ลำไส้เล็ก, ราชาศัพท์ว่า พระอันตคุณ. (ป.).