หุบ

ก. อาการรวมเข้าของสิ่งที่ขยายออก เช่น หุบร่ม ใบไม้หุบ; อาการที่แสง

อาทิตย์ถูกเมฆบดบัง เรียกว่า แดดหุบ. หุบเขา, หุบผา น. แอ่งภูมิประเทศ ที่เป็นเส้นเป็นแนวยาว ๒ ข้างแอ่งขนาบ ด้วยพื้นแผ่นดินสูงหรือภูเขาหรือเทือกเขา. หุบปาก ก. ปิดปาก, หยุดพูด, ไม่พูด. หุบผาชัน น. หุบผาลึกเกิดเพราะน้ำกัดเซาะอย่างรวดเร็วจนเกิดเป็นร่องลึก ลงไป เหลือหน้าผาสองด้านสูงชัน. หุบห้วย น. หุบเขาที่มีแอ่งน้ำขังอยู่. หุบเหว น. หุบเขาที่มีเหวลึก.