หมอง

[หฺมอง] ว. ขุ่น, มัว, เช่น เครื่องแก้วหมอง เครื่องเงินหมอง, ไม่ผ่องใส,

ไม่แจ่มใส, เช่น หน้าหมอง. หมองใจ ก. ขุ่นใจ, มีใจไม่ผ่องใส; ขัดเคืองกัน. หมองมัว ว. ไม่แจ่มใส, ไม่เบิกบาน. หมองหม่น ว. ไม่ผ่องใส, ไม่สบายใจ, ไม่เบิกบาน, หม่นหมอง ก็ว่า. หมองหมาง ว. ไม่ผ่องใสเพราะมีความขุ่นเคืองใจ.