สวามี

[สะหฺวา] น. เจ้า, ผู้เป็นใหญ่, นาย; ผัว, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระสวามี;

เจ้าของ. (ส. สฺวามี, สฺวามินฺ; ป. สามิ). สวามินี น. หญิงผู้เป็นใหญ่เป็นเจ้าของ. (ส. สฺวามินี). สวามิภักดิ์ ก. ยอมตนหรือมอบตนอยู่ใต้อำนาจ เช่น ข้าศึกเข้ามา สวามิภักดิ์, สามิภักดิ์ ก็ว่า. (ส. สฺวามินฺ + ภกฺติ ว่า ความซื่อตรงต่อเจ้า).