สมาน

๑

[สะมานะ, สะหฺมานนะ] ว. เสมอกัน, เท่ากัน. (ป., ส.). สมานคติ [สะมานะ] น. การดำเนินอย่างเดียวกัน, การมี ความเห็น พ้องกัน. (ส.). สมานฉันท์ [สะมานะ, สะหฺมานนะ] น. ความพอใจร่วมกัน, ความเห็นพ้องกัน, เช่น มีความเห็นเป็นสมานฉันท์. (ป. สมาน + ฉนฺท). สมานสังวาส [สะมานะ] น. การอยู่ร่วมเสมอกัน (ใช้แก่พระสงฆ์ ที่มีศีลเสมอกัน ทำอุโบสถหรือสังฆกรรมร่วมกันได้). (ป. สมานสํวาส). ๒ [สะหฺมาน] ก. ทำให้ติดกัน, ทำให้สนิท, เช่น ยาสมานแผล การสมาน เนื้อไม้; เชื่อม, ผูกพัน, เช่น สมานไมตรี.