สก

๑

[สะกะ] ว. ของตน. (ป.; ส. สฺวก). สกวาที น. ผู้กล่าวถ้อยคำฝ่ายตน คือ ฝ่ายเสนอหรือฝ่ายถาม, คู่กับ ปรวาที. (ป.). ๒ น. ผม. (ข. สก่). ๓ (โบ) ก. สะเด็ดน้ำ เช่น เอาข้าวที่ซาวน้ำแล้วใส่ในตะแกรงเพื่อให้น้ำแห้ง เรียกว่า สก.