ลิ้น

น. อวัยวะที่อยู่ในปาก มีหน้าที่ ๑. กลั้วอาหารให้เข้ากันแล้วส่งลง

ในลำคอ ๒. ช่วยในการออกเสียง ๓. ให้รู้รส, ลิ้นสัตว์บางจำพวก เช่นจำพวกที่มีขน ใช้ลิ้นเลียขนเลียแผลเพื่อทำความสะอาดได้; โดย ปริยายหมายถึงส่วนของสิ่งต่าง ๆ มักมีรูปแบน ยาวหรือกลม ที่อยู่ ภายใน ก็มี เช่น ลิ้นหีบ ลิ้นลุ้ง ที่อยู่ภายนอก ก็มี เช่น ลิ้นของปี่ ที่ เป็นชั้นอยู่ภายในยกถอดออกได้ ก็มี เช่น ลิ้นเชี่ยนหมาก ลิ้นกล่อง อาหาร; อุปกรณ์สำหรับปิดเปิดให้สิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่นอากาศ น้ำ เป็นต้น หยุดการเคลื่อนที่ผ่าน หรือเคลื่อนที่ผ่านไปได้; การพูด, ถ้อยคำ, เช่น ไม่เชื่อลิ้นเจ้าแล้วนะแก้วตา. ลิ้นกบ น. ไม้แบน ๆ สำหรับประกับใบกบไสไม้ให้แน่น. ลิ้นกระด้างคางแข็ง ก. อาการลิ้นแข็งขยับขากรรไกรไม่ได้. (สำ) ว. ก้าวร้าวโต้เถียงไม่ลดละ เช่น ลิ้นกระด้างคางแข็งแกล้งว่าขาน. (ขุนช้างขุนแผน); มึนตึงไม่ยอมพูดจาโต้ตอบ. ลิ้นกระดาน น. ไม้ที่ทำเป็นลิ้นยื่นยาวไปตามตัวไม้สำหรับประกบ กับไม้อีกแผ่นหนึ่งที่ทำเป็นร่องยาวเพื่อให้เข้ากันแน่นสนิท. ลิ้นกระดาษทราย น้ำลายเชลแล็ก (สำ) ว. ประจบประแจง, สอพลอ. ลิ้นกระบือ ๑ น. ไม้แผ่นบาง ๆ สำหรับสอดเพลาะกระดานเป็น ระยะ ๆ ให้สนิทแข็งแรง. ลิ้นกระบือ ๒ น. ฝิ่นดิบที่ทำมาจากเหนือ เรียกว่า ฝิ่นลิ้นกระบือ. ลิ้นกับฟัน (สำ) น. การกระทบกระทั่งกันบ้างแต่ไม่รุนแรงของคน ที่ใกล้ชิดกัน เช่น ระหว่างสามีกับภรรยาหรือคนที่ทำงานร่วมกัน. ลิ้นไก่ น. ติ่งบนเพดานอ่อนที่ยื่นลงมาในช่องปาก. ลิ้นไก่สั้น ว. อาการที่พูดอ้อแอ้หรือพูดไม่ชัดอย่างคนเมาเหล้าเป็นต้น. ลิ้นแข็ง ว. อาการที่พูดออกสำเนียงได้ไม่ชัด, อาการที่พูดภาษาอื่น ให้ชัดได้ยาก. ลิ้นคับปาก ว. อาการที่พูดไม่ชัดเหมือนดังลิ้นโตจนคับปาก. ลิ้นจุกปาก น. ภาวะที่ลิ้นถูกดันออกมาจากตำแหน่งปรกติที่อยู่ใน ปาก เนื่องจากลิ้นบวมหรืออวัยวะที่อยู่ใต้ลิ้นดันลิ้นขึ้นมา. ลิ้นชัก น. ส่วนที่สอดอยู่ในช่องด้านหน้าตู้และโต๊ะเป็นต้น รูปคล้ายหีบไม่มีฝา ชักออกและผลักเข้าได้. ลิ้นตก น. ภาวะที่ลิ้นไม่สามารถทำงานได้เป็นปรกติเนื่องจากการ หมดสติเป็นต้น. ลิ้นตวัดถึงใบหู, ลิ้นตวัดถึงหู (สำ) ว. ที่พูดจาตลบตะแลงเชื่อไม่ได้. ลิ้นตะกวด (สำ) ว. ที่พูดจากลับกลอกเชื่อถือไม่ได้. ลิ้นทอง ว. ที่พูดจาคล่องแคล่วไพเราะน่าฟัง. ลิ้นทูต ว. มีศิลปะในการเจรจาให้สำเร็จประโยชน์และเป็นที่พอใจ ด้วยกันทุกฝ่าย. ลิ้นปี่ น. ส่วนปลายล่างของกระดูกอกที่ย้อยลงมาในผนังหน้าท้อง ส่วนบน. ลิ้นพัน ว. อาการที่พูดเร็วรัวจนจับความไม่ได้. ลิ้นไม่มีกระดูก (สำ) ก. พูดสับปลับ กลับกลอกเอาแน่ไม่ได้. ลิ้นยาวถึงตาตุ่ม (สำ) ว. ประจบสอพลอ. ลิ้นลม น. ถ้อยคำที่คมคาย, สำนวน. ลิ้นลังกา ว. ที่พูดรัวเร็ว; (สำ) พูดพล่อย ๆ จนไม่น่าเชื่อถือ. ลิ้นลาย ว. ที่พูดสับปลับ. ลิ้นสองแฉก (สำ) ว. ที่พูดสับปลับเชื่อถือไม่ได้. ลิ้นห้อย ว. อาการที่เหน็ดเหนื่อยมากเปรียบเหมือนวิ่งมาไกล เหนื่อยจนลิ้นห้อย, อาการที่เหน็ดเหนื่อยเนื่องจากต้องทำงาน หนักมาก. ลิ้นหีบ น. ขอบด้านในของตัวหีบทำเพื่อให้ฝาครอบแน่นสนิท. ลิ้นอ่อน ว. อาการที่พูดออกสำเนียงได้ชัดเจน, อาการที่พูดภาษา อื่นได้ง่าย.