ราบ

ว. เรียบเสมอพื้นไม่มีลุ่ม ๆ ดอน ๆ เช่น ที่ราบ ราบเป็นหน้ากลอง,

โดยปริยายหมายความว่า หมดสิ้น เช่น หญ้าตายราบ ปราบศัตรูเสียราบ; ราบคาบ ว. อาการที่ยอมแพ้อย่างไม่มีเงื่อนไข เช่น ยอมแพ้อย่างราบคาบ; เรียบร้อยปราศจากเสี้ยนหนามหรือความกระด้างกระเดื่อง เช่น บ้านเมือง สงบราบคาบตำรวจปราบโจรผู้ร้ายเสียราบคาบ. ราบเป็นหน้ากลอง (สำ) ว. ราบเรียบ, หมดเสี้ยนหนาม. ราบรื่น ว. เรียบร้อย, ปราศจากอุปสรรคใด ๆ, เช่น งานสำเร็จลงอย่าง ราบรื่นชีวิตสมรสราบรื่น. ราบเรียบ ว. ราบเสมอกัน เช่น ที่ราบเรียบ พื้นน้ำราบเรียบ.