ระเหระหน

ว. ซัดเซไปตามบุญตามกรรม, ไม่เป็นที่เป็นทาง, เร่ร่อนไป, อยู่ไม่เป็นที่,

เช่น ผู้ลี้ภัยสงครามต้องระเหระหนไปเรื่อย ๆ.