ยุ

ก. กล่าวชักชวน ส่งเสริม หนุน หรือเป็นใจให้ทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง (มักใช้

ในทางที่ไม่สมควร) เช่น ยุให้เขาทะเลาะกัน ยุให้โกรธ ยุให้กำเริบ. ยุขึ้น ก. หนุนให้ทำอะไรก็ทำตาม. ยุไม่ขึ้น ก. หนุนเท่าไร ๆ ก็ไม่ยอมทำตาม. ยุยง ก. ยุหรือส่งเสริมให้ทำในสิ่งที่ไม่ดีหนักขึ้น เช่น ยุยงให้หนีโรงเรียน ยุยงให้เล่นการพนัน. ยุแยง, ยุแหย่ ก. ยุให้ทั้ง ๒ ฝ่ายแตกกัน. ยุแยงตะแคงแซะ, ยุแยงตะแคงรั่ว, ยุแยงตะแคงแส่ ก. ยุให้ทั้ง ๒ ฝ่าย แตกกัน. ยุส่ง ก. หนุนให้ทำโดยไม่ห้ามปราม. ยุแหย่ ก. ยุให้เขาแตกกัน เช่น ยุแหย่ให้เขาแตกสามัคคี. ยุให้รำตำให้รั่ว (สำ) ก. ยุให้แตกกัน, ยุให้ผิดใจกัน.