ยิ้ม

ก. แสดงให้ปรากฏว่าชอบใจ เยาะเย้ย หรือเกลียดชัง เป็นต้น ด้วยริมฝีปาก

และใบหน้า. ยิ้มกริ่ม ก. ยิ้มน้อย ๆ ด้วยความกระหยิ่มใจหรือพอใจ, กระหยิ่มยิ้มย่อง. ยิ้มเก้อ, ยิ้มค้าง ก. อาการที่ยิ้มให้เขาแล้วเขาไม่ยิ้มตอบ ทำให้รู้สึกเก้อเขิน. ยิ้มแก้เก้อ, ยิ้มแก้ขวย ก. อาการที่รู้สึกเก้อหรือขวยแล้วไม่รู้จะทำอย่างไร ก็ฝืนยิ้มออกมา. ยิ้มเจื่อน ก. ยิ้มวางหน้าไม่สนิท. ยิ้มแฉ่ง ก. ยิ้มอย่างร่าเริงเบิกบาน. ยิ้มด้วยปาก ถากด้วยตา (สำ) ก. เยาะเย้ยด้วยกิริยาท่าทาง. ยิ้มแต้ ก. ยิ้มอย่างเปิดเผยด้วยความยินดีหรือดีใจมาก. ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก. ยิ้มแล้วยิ้มอีกด้วยความดีใจหรืออิ่มเอิบใจ. ยิ้มในหน้า ว. อมยิ้ม. ยิ้มแป้น ก. ยิ้มทำแก้มแป้น. ยิ้มเผล่ ก. ยิ้มอย่างกระหยิ่มอิ่มใจ. ยิ้มเฝื่อน ก. ยิ้มวางหน้าไม่สนิทคล้ายกินของมีรสเฝื่อน. ยิ้มมุมปาก ก. ยิ้มที่มุมปากข้างใดข้างหนึ่งโดยไม่เปิดปาก. ยิ้มย่อง, ยิ้มย่องผ่องใส ก. ยิ้มด้วยความอิ่มใจ, กระยิ้มกระย่อง ก็ว่า. ยิ้มยียวน ก. ยิ้มกวนให้เกิดโทสะหรือชวนให้หมั่นไส้. ยิ้มเยาะ ก. ยิ้มเป็นเชิงเย้ยหยัน. ยิ้มแย้ม, ยิ้มแย้มแจ่มใส ก. ยิ้มอย่างชื่นบาน, แย้มยิ้ม ก็ว่า. ยิ้มละไม ก. ยิ้มน้อย ๆ อยู่ในหน้า. ยิ้มสู้ ก. ยิ้มพร้อมที่จะสู้กับอุปสรรคอันตรายใด ๆ โดยไม่ยอมถอย. ยิ้มแสยะ ก. ยิ้มแบะปากแยกเขี้ยวเป็นการขู่ขวัญให้เกรงกลัวหรือขู่ว่า จะทำร้าย. ยิ้มหัว ก. ยิ้มแกมหัวเราะ, ยิ้มแย้มหยอกล้อกัน. ยิ้มเหย [เหฺย] ก. ยิ้มหน้าเบ้, ฝืนยิ้ม. ยิ้มแห้ง ก. จำใจยิ้ม. ยิ้มแหย [แหฺย] ก. ยิ้มอย่างเก้ออาย.